Zondag verliet ik in overspannen toestand het huis - om te dwalen door Haarlem, te zwerven in de veranderde werkelijkheidsbeleving waar ik in mijn voorgaande blog al melding van maakte. Een werkelijkheidsbeleving die nauw samenhangt overigens met een andere lichaamsbeleving, tot uiting komend in een voorzichtige, enigszins waggelende tred, in een nevel die doet denken aan het effect van drie glazen Chouffe, een middelzware joint dan wel 38.5 graden koorts. Als ik op drie meter hoogte boven mezelf zweefde zag ik mij voort slenteren als een clochard, half in mijzelf gekeerd, me bewegend in een denkbeeldige tunnel in het verlengde van mijn blikveld die voor anderen niet zichtbaar is, maar die mij steeds deed schrikken als een niets vermoedende voorbijganger mijn pad kruiste, de tunnelwand doorbrekend en mij aanstarend als een geest. Nu ik toch gratis en voor niets 7x24 uur dit licht aangeschoten effect toegediend krijg, dacht ik, kan ik er maar beter de merites van leren kennen en er mijn voordeel mee doen. Zo bemerkte ik dat ik, hoewel mijn geheugen en alertheid nog maar een schim van hun normale doen waren, opeens een opmerkelijk oog kreeg voor herhalende details zoals een bepaald opvallend fietszadel dat ik op meerdere punten in de stad opmerkte. Het was alsof de normale filters waardoor wij de omgeving tot ons nemen danig verwrongen waren - ik zag opeens andere dingen dan normaal en op een andere wijze. Daar is ook fotografisch een voordeel mee te doen.
Ik was dan ook blij dat ik de volgende dag een wandel/fotografie-afspraak had met Ronald, een van mijn meukgenoten. Ik had immers het consigne gekregen om op therapeutische basis veel te wandelen en te fotograferen. En fotograferen, dat is voor mij een vorm van mindfulness met een lens ervoor. Het idee was om naar het Waterloopbos te gaan - dat meest poëtische bos van Nederland waar ik het zen-fotograferen een aantal jaren geleden ontdekt had. Een paar honderd meter slechts duurde het om mij volmaakt thuis te voelen in deze nieuwe maar niet onbekende werkelijkheidsbeleving - volkomen open te staan voor de wonderlijke details, de duizend spiegelingen, de ongekende variëteit aan herfstkleuren, het zachte ruisen van het water en van de wind in de bomen, het dwarrelen van de bladeren. En de onmogelijke dieptes in wat ik zag - afgedwongen door mijn trage en onzekere tred, waardoor je langer blijft kijken op dezelfde plek.
Wat ik van daar heb meegenomen is onder andere een foto waarbij ik middels meervoudige belichting drie belichtingen over elkaar heen genomen heb van exact hetzelfde stukje beeld, telkens gefocust op een andere diepte: de rozebottels hangend boven het water, het blad op het oppervlak en de bomen van het bos in de achtergrond. Alles is één keer scherp en twee keer vaag. Het is niet noodzakelijkerwijs een mooie foto, maar wel een interessant experiment, een hallucinerende mijmerplaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten