Een overspannen universum

Mijn volgers weten inmiddels al wel hoe laat het is, al is het betreffende artikel zekerheidshalve maar teruggetrokken: ik ben vorige week (bijna?) in een burn-out terechtgekomen. Opeens ziet alles er heel anders uit, zowel de ‘binnenwereld’ als de ‘buitenwereld’. En nu ik toch in zo’n verwrongen wereld aanbeland ben, wel, dan kan ik natuurlijk rustig werken aan mijn herstel, maar ik kan ook een beetje heen en weer lopen, kijken hoe het er hier uitziet, voor de lezer deze andere werkelijkheidsbeleving ontdekken en rapporteren. Enerzijds omdat steeds meer mensen ooit in hun leven een dergelijke situatie meemaken - en anderzijds omdat de relatie tussen fotografie en werkelijkheidsbeleving en -verbeelding het basisthema van mij website en blog vormt.

Laat ik dan eerst maar beginnen met de veranderde beleving van de binnenwereld. Die is veranderd van een vanzelfsprekende 'gegeven' thuisbasis in een woeste zee van gevoelens en emoties. Een rollercoaster, die alleen maar gedempt wordt door bij vlagen over mij heen vallende extreme vermoeidheid. In de afgelopen week heb ik geleerd mij met die rollercoaster mee te bewegen - omdat verzet en doen alsof er niets aan de hand is zinloos is, en omdat het anders nogal slecht voor je rug is. Je wordt door elkaar geslingerd, daar is geen ontkomen aan. Er is weinig voor nodig om je te doen huilen bijvoorbeeld. Met meebewegen bedoel ik dat je enerzijds mee gaat in de beleving, doorleving van die gevoelens - en anderzijds dat je je bewust bent van de flow voorbij de eerstvolgende bocht, dat je je als een motorrijder op een bochtig parcours jezelf ook over de weg heen blijft observeren. In de Zijnsoriëntatie - mijn andere boeg - leren we daarom die gevoelens toe te laten, maar tegelijk ook open te staan voor wat er nog meer is, door ons niet te vereenzelvigen met wat zich in eerste instantie opdringt: door gevoelens al proevend te onderzoeken, nieuwsgierig te blijven wat er nog méér is. En werkelijk, dan gaan er werelden open. Achter de tranen blijkt ontroering te zijn, en gevoel voor schoonheid, of boosheid over het aangedane onrecht, de miskenning. Dan is er weer verdriet, waarachter verlangen schuilgaat, een gevoel van universele liefde en verbondenheid. Of onzekerheid, of juist strijdbaarheid. Laatst kwam bij mij opeens een gevoel van enorme ongekende woede op, gewoon tijdens het kijken naar The Voice of Holland. De ‘talenten’ hebben er weinig van gemerkt, en eveneens mijn partner, maar de adrenaline gierde door mijn lijf en mijn hart klopte zo hevig dat ik mezelf tot rust moest manen wilde ik geen hartaanval krijgen. Ik kon ook mezelf tot rust manen omdat ik er niet in opging.

Zo laat ik steeds meer gevoelens dieper toe, wat ik verrijkend vind. Het existentiële verdriet wat ik aanvankelijk voelde is dan ook steeds meer het verdriet om het (tijdelijk) wegvallen van conditie en de dempende werking daarvan. Met daarachter het verlangen naar existentiële bevrijding, authenticiteit, vervulling en beleving. Verlangens die mij uiteindelijk uit dit universum zullen trekken, naar een nieuwe horizon, dichter mij mezelf.

Morgen ga ik in op de effecten op de beleving van de buitenwereld. Als voorproefje bijgaande foto - genomen in Goole nabij Hull, op het eind van de recente tour met het Ouwe Meuk Genootschap door Engeland. Zwart-wit, vanzelfsprekend. Het toont twee watertorens naast elkaar, met op de voorgrond de tot abattoir omgebouwde faciliteiten. Wat dat zou moeten betekenen laat ik even achterwege. Het gaat om de lijnen en patronen - de dynamiek - die zichtbaar worden als de kleur weggenomen wordt, het beeld - het zijn - tot de essentie is teruggebracht.