Alle vier speelden zij met een enorme overtuigende
intensiteit verschillende kanten van haar persoonlijkheid en leven. Haar jeugd
waarin alles ondergeschikt was aan de kunst van haar vader, een kunstschilder
die letterlijk alles abstraheerde tot er geen leven meer over bleef, en van haar
moeder, keramiste, die omgekeerd weer alle kunst afmat aan toepasbaarheid. Haar
complexe verhouding met mannen, liefde en seksualiteit. Haar gesprekken met haar
therapeut, die, waarschijnlijk terecht, haar poogde te confronteren met de
autobiografische aspecten van haar foto's, die vrijwel zonder uitzondering
haarzelf - veelal naakt - tot onderwerp of tenminste model hadden, een dimensie
die zij probeerde te ontvluchten en ontkennen. De waarheid is niet naakt,
bracht zij daar tegenin, de waarheid verhult een werkelijkheid daarachter
die ze wil onthullen - waarmee zij het persoonlijke tot object maakte.
En zo maakten zij ons ook deel van de fotografische
opvattingen en uniekheid van Woodman, die zo nadrukkelijk geen genoegen nam met
'de werkelijkheid', maar zocht naar de surrealiteit daarachter. En die daarin
zichzelf als medium gebruikte om die werkelijkheid bloot te leggen.
Tegelijk werd zij gedreven door een steeds meer obsessieve zucht naar
vernieuwing, erkenning en succes, het verlangen alles ondergeschikt te maken
aan de kunst - waarmee zij, o ironie, tevens de perfecte dochter van haar
ouders werd. Zoals haar relatie met Benjamin,
haar 'geile slaaf', die tenslotte geen andere uitweg zag dan van haar weg te
lopen.
De mooie teksten van 'dichteres des vaderlands' Anne Vegter en
Erik-Ward Geerlings (o.a. Mephisto, Decamerone) en het indringende, heftige en
bijna bezeten spel van de actrices werden schitterend ondersteund en
versterkt door het gebruik van projecties, fotomateriaal en decor, zodat je van
begin tot eind ademloos geboeid bleef. Zeker een aanrader!
(foto: Ben van Duin)
(foto: Ben van Duin)
