In beweging blijven

Vorige week had ik een drukke werkweek achter de rug, met onder andere twee volle dagen vergaderen. De week daarvoor stapelde het werk zich ook al op, mede als gevolg van een eerdere driedaagse workshop. En dat terwijl ik normaliter van een vergadering van langer dan twee uur al behoorlijk onrustig word. Kortom, ik kreeg een gierende behoefte om mijn hoofd eens helemaal leeg te maken. Dat doe ik dan graag met fotograferen.

Zo trok ik er afgelopen vrijdag op uit om kromme bomen te fotograferen in de Amsterdamse Waterleiding duinen. Ik wist daarvoor een goede plek, want ik was er eerder ook al eens voor op uit geweest. Het is een onderwerp zonder pretenties waar je desalniettemin best even naar moet zoeken - want niet iedere boom is prettig krom en staat op de juiste plek. Dus volop ruimte voor jezelf om naar hartenlust rond te dwalen. En als je dan iets ziet, dan begint de tweede fase van het spelen: het zoeken naar een compositie die 'klikt', het ontdekken van patronen en vormen - wat van je vraagt om op diverse plekken rond de boom in het hoge gras te gaan liggen of over een stronk te hangen. Aardser kan bijna niet. Een bezigheid waarbij je nauwelijks je hersens als wel je fotografen-ruggengraat voor nodig hebt. Even leven vanuit de onderbuik, het onderbewustzijn, het fotografen-reptielenbrein. Het hoeft ook geen meesterwerken op te leveren, want wie verwacht er nou iets van een kromme boom? Gewoon lekker bezig zijn, zonder de drang te presteren.

Het resultaat was bij thuiskomst navenant: de meeste plaatjes konden ‘rücksichtslos’ de prullenbak in. En toch als bonus: een paar foto’s die er best mogen zijn. Zoals deze:

De moraal? Als je alles loslaat, juist ook de dwang om geslaagde foto’s te maken, dan kunnen onverwacht ook mooie dingen bovenkomen, dingen die jezelf - blijkbaar - aan het hart liggen. Zoals dit onbekommerd krommen en kronkelen van die takken en bomen, zonder rede en aanleiding. En zo niet? - dan niet! Moet ik vaker doen!