Maar ook om andere redenen was deze expeditie anders dan de vorige twee keren. Ik kwam er minder in - in de staat van zen/mindfulness waarin ik optimaal fotografeer - dan anders. Enerzijds door mijn gedwongen overgang van contactlenzen naar een multifocale bril - waardoor mijn ervaring van ruimtelijkheid anders was, waaraan ik moest wennen. Anderzijds werden we geplaagd door een zekere jachtigheid in het najagen van onderwerpen, omdat onze voorbereiding te kort was en de objecten die we vooraf gespot hadden uiteindelijk veelal ‘onherstelbaar verbeterd’ dan wel volkomen dichtgetimmerd bleken te zijn. Hierdoor zagen we ons gedwongen uit te zien naar meer ‘meuk van tweede en derde garnituur’ die we toevallig passeerden (maar waar ik niet altijd geïnspireerd van raakte).
Maar minstens even belangrijk: ik werd voortdurend gehinderd door gepieker en zorgen over spanningen en conflictueuze situaties op mijn werk, waarvan ik me maar soms en met grote moeite los kon maken. Dit zal mij ook gaan hinderen bij de wending in mijn leven zoals die momenteel ingezet is (zie mijn vorige blog) - als ik niet manieren vind hoe daarmee om te gaan. Want zeker: fotografie en spirituele ontwikkeling - dat ligt (bij mij tenminste) heel dicht bij elkaar.
’s Avonds bij een bloemenvaas lauw bier hadden we het in de gebruikelijke gezellige sfeer die het OMG zo kenmerkt geregeld met mijn fotovrienden over mijn besognes, wat een enorme hulp was. Teruggekomen heb ik mij afgevraagd hoe ik mij bovendien mentaal beter kan toerusten om de innerlijke rust te bewaren - en dat zijn tips die collega-fotografen wellicht ook kunnen gebruiken:
Op de eerste plaats door verbeelding - visualisaties. In stressvolle situaties en in confrontaties met negatieve energie: stel je voor dat je omringd wordt door een ring van licht of door spiegels die negativiteit terugkaatsen. Tegelijk jezelf aarden: je voorstellen dat je diep in de aarde geworteld bent. Het werkt - tenminste in de eerste week na terugkomst. Elke dag oefenen!
Op de tweede plaats: voer kleine maar consistente veranderingen in je dagelijkse leven door om je elke dag te herinneren aan je verandering. In mijn geval: op weg naar mijn werk de dag te beginnen met klassieke muziek (waar ik anders jachtige muziek en gebabbel van radio 2/3 aanhoorde) - en tegelijk luisteren naar het rustige zoeven van de lucht langs de auto. Even de geest vrijmaken door echt te luisteren. Iets wat schijnbaar klein en dagelijks is maar wel een herinnering aan je jezelf dat je de dingen anders wil doen.
Ten derde heb ik uit de sierradenkist van mijn vrouw een zilveren zuiderkruis opgevist. Dat heb ik jaren geleden (1997) in een winkeltje in een oase aan de rand van de Sahara in Marokko gekocht - en toen al was ik van plan het ooit om mijn nek te dragen als zinnebeeld van mijn levensweg. Het is een primitief kompas waarmee de karavaan door de woestijn gekoerst wordt aan de hand van de positie van de sterren die tezamen het Zuiderkruis vormen. Dit zuiderkruis hangt vanaf vandaag om mijn nek - als een zinnebeeld van mijn innerlijk kompas, om mij voortdurend fysiek te herinneren aan mijn bestemming en mij op koers te houden.
Terug naar de OMG On Tour 2015: het gaat natuurlijk wel weer even duren voor die schat aan foto’s die ik desondanks geschoten heb geselecteerd en bewerkt heb. Toch alvast ééntje: gemaakt op een meditatief moment waarop Ronald en Hans vlak voor vertrek de duinenrand van de 2e Maasvlakte fotografeerden: een kleine, wazige terugblik in de achteruitkijkspiegel - een beeld van afscheid en verwarring. Beelden van de ‘overkant’ volgen spoedig.
