Ik kreeg de associatie met spookschepen of ruimtevaartuigen die schijnbaar verlaten zijn, maar die als je opstapt opeens in beweging kunnen komen - bestuurd door de onzichtbare hand van een onbekende levensvorm die je meeneemt naar een duistere bestemming. De ramen nodigen je uit om een blik naar binnen te werpen, op zoek naar die geheimzinnige bestuurder. Dan zie je de reflecties daarin, die mogelijke aanwijzingen omtrent het geheimzinnige reisdoel bevatten dan wel maskeren. Je begint de spanning te voelen, de nieuwsgierigheid waar dit niet toe kan leiden. Je zoekt naar aanknopingspunten. Knielt neer om het spoor te volgen naar de volgende bocht. Het voelt alsof je op het punt staat een belangrijke wissel te trekken op je eigen levensloop.
Kortom, de werkelijkheid begint te verschuiven - in beweging gezet door mijn drijfveer om in de realiteit van alledag de sur-realiteit te ontwaren, vast te leggen en over te brengen. Wil mijn fotografie dan niet die spooktrein zijn die de bezoeker - maar misschien nog wel meer mijzelf - wil ontvoeren naar een misschien wel werkelijker werkelijkheid achter die die we kunnen zien?
