“Nothing is real and nothing to get hungabout” … Bloembollenvelden, is er iets afgezaagders te fotograferen dan bloembollenvelden? In het voorjaar vliegen Japanners en Amerikanen massaal in om telkens weer die eeuwige bollenvelden te fotograferen. Ze zijn onmiskenbaar bijzonder en mooi, zeker vanuit de lucht. Net als de Franse zonnebloemvelden of de Flevolandse koolzaadvlaktes trouwens. Alleen dan meer verschillende kleuren. Maar als je er dieper over nadenkt hebben ze ook iets verontrustends. Al die bloemen in het gelid, klaar om als de tijd rijp is het kopje te laten afknippen, als plofkippen in de slachterij. En tot die tijd het steeltje rekken om boven iedereen uit te komen. Je moest die ijdele en ambitieuze donders eens vanaf de grond fotograferen.
Nee, dan kijk ik er liever naar door mijn wimpers heen en smeer ze uit tot vlekken, tot een impressionistische abstractie, een vaag pad naar een vage einder – in de verfletste kleuren van het lijden en de hoop op een verrijzenis.
Dan - in de woorden van Andreas Gursky over zijn beroemde en verguisde foto
Rhein 2 - “zegt het een hoop met de meest minimale middelen … voor mij is het een allegorisch beeld geworden over de zin van het leven en hoe de dingen zijn.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten