Een van de opdrachten die ik mezelf voor ik op reis ging had gesteld was om de beschaving, of mijn beeld van (of beter: gevoel bij) die beschaving achter de ruïnes in een beeld te vangen.
Ruïnes maken op mij, maar dat geldt denk ik voor veel mensen, altijd indruk: hier hebben mensen geleefd zoals wij, maar met een fascinerend ander wereldbeeld, in de schijnbare vanzelfsprekendheid dat het altijd zo zou blijven, als in een eindpunt in de geschiedenis. Je kijkt door de nevels van de geschiedenis heen, voelt de mysteries die zij beleefden, de nabijheid van goden die inmiddels vergeten zijn maar die hier nog steeds huizen in hun vervallen tempels, tussen de wortels van de bomen die er bezit van hebben genomen.
Tegelijk zien onze ogen slechts hopen stenen, rijen pilaren, gebleekt onder een onbarmhartige zon erboven. Kijk je teveel met je ogen, dan gaat het niet lukken - en is het realisme van de camera onverbiddelijk. Het is een uitdaging om daar doorheen te kijken.
Wat ik heb gemerkt is dat je jezelf de tijd moet gunnen, om je in te leven en tegelijk afstand te nemen van wat je ziet: dus sluipend en schrijdend, door de oogwimpers heen kijkend, achteruit lopen en ongebruikelijke standpunten uitproberen. Gewoon even ergens gaan zitten. En achteraf het innerlijke beeld te extraheren uit wat de camera heeft vastgelegd - met fotobewerking, reduceren en inkoken, of in de beeldtaal van de oude alchemisten: door het vernietigen van de vorm de kwintessence bovenhalen.
Is het gelukt? - Wat denken jullie bijvoorbeeld van dit beeld van de tempel van Aphrodite in Aphrodisia? Het maakt deel uit van een drieluik dat achteraf bezien verschillende aspecten van de liefde uitdrukt: het samen anders en toch één zijn, de zielverbondenheid en het uitstralen op de omgeving. Binnenkort op mijn site.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten