Ik was meteen mateloos gefascineerd. Zelden heb ik zulke directe, persoonlijke en aangrijpende fotografie gezien. Zij is misschien wel de eerste fotograaf geweest die zo nadrukkelijk fotografie leek te gebruiken om echt iets van binnenuit tot expressie te brengen en daarmee via haar fotografie óók een dialoog met zichzelf aan te gaan, met zich te experimenteren en al doende zichzelf te ontdekken – als mens en als vrouw.
Op vrijwel elke foto is zijzelf het onderwerp – bijna altijd naakt, in een eenvoudige compositie en in een zeer magisch-expressionistische stijl - voor een belangrijk deel genomen in een kaal en verwaarloosd huis als decor. Kwetsbaar en in afzondering, als in retraite, in meditatie. Foto’s die op haar fotografie-opleiding niet begrepen werden en die voor een belangrijk deel tijdens haar (op jonge leeftijd door zelfmoord aan het eind gekomen) leven nooit zijn afgedrukt. Hoewel ze enerzijds erkenning (en dus publicatie) zocht – haar werk is duidelijk gericht op expressie, het ontwikkeling van een oeuvre naar en communicatie met een publiek toe - ademen haar foto’s ook een verlangen alleen te zijn, en een sfeer van eenzaamheid en worsteling.
Ik voelde me enorm geïnspireerd door wat ik zag. Niet eens zozeer door de vorm en thematiek, haar eigen proces, maar door het idee erachter: fotografie als zelfexpressie en objectivering (naar buiten brengen) van iets van in je leeft en moeilijk in woorden maar wel in beelden te vangen is, om daarvan te leren. Het heeft mijzelf geïnspireerd om (meteen al die zomer in de Corrèze – zie onderstaande foto - en rond het eind van dat jaar op onze zolderkamer) ook een paar series te maken met mijzelf als onderwerp, waarvan een aantal op mijn website te zien zijn.
Ik moest hieraan denken toen ik attent werd gemaakt op een toneelstuk van Toneelgroep Maastricht, “How to play Francesca Woodman”. Het stuk, gespeeld door vier jonge actrices en waarvan de tekst geschreven is door Anne Vegter (Dichteres des Vaderlands) en Erik-Ward Geerlings (o.a. Decamerone, Mephisto), gaat 15 maart in Maastricht in première en zal na april het land doorgaan. Ben zeer benieuwd en ik ga zeker kijken!
Als opwarmertje: op 1 april zal de AVRO om 21:15 uur om 11.15 uur op Nederland 1 de documentaire opnieuw uitzenden die ze over Francesca Woodman hebben gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten